«چگونه بايد با مردم سخن گفت تا بتوانند به نحوه ديگر، متفاوت با آن چه كه به آن خو كرده‌اند، به زندگي بيانديشند؟» تئاتر كه كامل‌ترين هنرهاست، با قدرتي غيرقابل قياس، به اين پرسش پاسخ مي‌دهد. امروزه، با آن كه تئاتر همچنان زنده است و در همه جا به اجرا در مي‌آيد، اما از دو سو در معرض تهديد است: از يك طرف به سوي صنعت سرگرمي كشيده مي‌شود تا بدل به برآيندي از آرا و تفكر غالب شود، و از سوي ديگر، به اين بهانه كه مي‌خواهند تئاتر را به سرچشمه‌هاي اصلي‌اش بازگردانند. بي‌پروا، آن را به سمت شالوده‌شكني‌هاي جسورانه، غلط و بي‌محتوا مي‌برند. پرسش اين است كه چگونه مي‌توان تئاتر را به ذات و قدرت واقعي آن بازگرداند؟