اينجا درون اين مه واژگان ناآشنا، احساسي از زير و زبر شدن‌هاي اساسي جاري است. ديدن جهان همچون گدازه‌اي از احتمالات چيزي است كه نوشته‌هاي لوز و گواتاري را براي معماران جذاب مي‌كند؛ معماراني كه خود را در اين موقعيت مي‌بينند كه بايد براي بناها شكلي پيشنهادي كنند. شرط يافتن شكل بي‌شكل بودن است، به تعليق درآوردن اوضاع شكل داشتن، تا امكاني نو پديد آمدني باشد. دلوز و گواتاري مي‌توانند كمكمان كنند كه از عقل متعارف در امان بمانيم و بر جاروي جادوان سوار شويم، تا بتوانيم جهان را به شكل عناصري شكل نيافته ببينيم كه بر اثر نيروهايي بي‌نام رفتار مي‌كند. شايد وارد شدن به اين عالم مجاز ما را در موضعي قرار دهد كه بتوانيم چيزي را كه پيش‌تر نبوده به وجود آوريم.