در این دفتر، بحث من ناظر بر تداوم زوال اندیشه سیاسی در ایران است، یعنی این که پیوندهای اندیشه سیاسی- به ویژه فلسفه سیاسی- در تداوم زوال اندیشیدن، از فارابی تا صدرالدین شیرازی و تا نویسندگان خرده‌پای نیمه دوم فرمانروایی صفویان و دوره قاجاری، با «فلسفه امور انسانی»- به گفته ارسطو در اخلاق نیکوماخسی- گسیخت و رشته‌های «موسس فلسفه در دوره اسلامی» در «علم مدنی» در سیاست‌نامه‌نویسی‌های صاحبان روضه‌الانوار عباسی و تحفه‌الملوک پنبه شد.