در اين دفتر، بحث من ناظر بر تداوم زوال انديشه سياسي در ايران است، يعني اين كه پيوندهاي انديشه سياسي- به ويژه فلسفه سياسي- در تداوم زوال انديشيدن، از فارابي تا صدرالدين شيرازي و تا نويسندگان خرده‌پاي نيمه دوم فرمانروايي صفويان و دوره قاجاري، با «فلسفه امور انساني»- به گفته ارسطو در اخلاق نيكوماخسي- گسيخت و رشته‌هاي «موسس فلسفه در دوره اسلامي» در «علم مدني» در سياست‌نامه‌نويسي‌هاي صاحبان روضه‌الانوار عباسي و تحفه‌الملوك پنبه شد.