از شما مي‌خواهم همين الان اين را امتحان كنيد: چند لحظه چشمانتان را ببنديد و زندگي رويايي‌تان را مجسم كنيد. زندگي‌اي را مجسم كنيد كه به راستي آرزويش را داريد. آن را مي‌بينيد؟ آدم‌ها را مي‌بينيد؟ صداها را مي‌شنويد؟ آن را به وضوح و روشني احساس مي‌كنيد؟ اگر مي‌توانستيم روياهايي را كه در سر داريم به واقعيت تبديل كنيم، زندگي باشكوه نمي‌شد؟ با اين حال، در اغلب مواقع، پس از آن‌كه رويايي در سر مي‌پرورانيم چشمانمان را باز مي‌كنيم، سرمان را تكان مي‌دهيم و به خودمان مي‌گوييم: «حالا بايد برگردم به واقعيت!»