ترجمه‌ي متون فلسفي و حفظ معناي قصدشده‌ي آن‌ها، به همراه نگهداري تقريبي سبك اتخاذشده توسط نويسنده، کار بسيار دشواري است. به همين دليل بسيار تعجب‌آور است که تنها مقدار اندکي از محتواي مطالب مربوط به نظريه‌ي ترجمه به واقع به اين حوزه اختصاص دارد. کانون بحث‌هاي پوياي پانزده سال اخير، ترجمه‌ي متون ادبي است و ترجمه‌ي متون فلسفي به نسبت از موقعيتي حاشيه‌اي برخوردار است.زبان فلسفه درختي تنومند نيست که بي‌حرکت، و چنان آشنا باشد که باعث اطمينان خاطر شود. بلکه فوجي است از پرندگان عجيب و غريب، که پراکنده مي‌شوند و باز به هم مي‌پيوندند، لحظه‌اي فرود مي‌آيند، آنگاه پر مي‌کشند و از نظر دور مي‌شوند.»