هستي آن‌ها به دويدن و تلاش بستگي داشت. گرگ‌ها خود را مديون پاهاي چابكشان مي‌دانستند. افسون كه تنها دويدن و چابك بودن تمام دشواري‌ها را از پيش پايشان بر نمي‌داشت. در هر قدم با دشواري‌هاي گوناگون مواجه مي‌شدند. حتي براي دسترسي دوباره به بقاياي لاشه گاوميش مشكلات زيادي داشتند. بعيد نبود كه در اين فاصله جانوران ديگر از راه برسند و لاشه را به پناهگاه خود ببرند يا در همان جا نيم خورده گرگ‌ها را به خندق بلا سرازير كنند.