همه ما با خانواده‏ هايى با ظاهرِ کامل يا به اصطلاح کمال‏گرا برخورد داشته‏ ايم. خانواده ‏اى به شکل همه چيز تمام که والدِ آنها سختگيرى و کنترل کردن را به حد اعلى رسانده است. از نگاه بيرونى همه چيز خوب و عالى به نظر مى‏ رسد و تک تک افراد در آن خانه توضيح و دليلى براى خوشحالى و موفقيت دارند – حتى چند عنوانِ دهان پُرکن نيز براى بچه ‏ها و والدين وجود دارد! به قول روانشناسان در چنين مواردى، فارغ از ظاهر گل و بلبل، والد اصلى فقط توجه به ويترين بيرونى دارد که همه چيز خوب و حتى عالى به نظر برسد. کسى که از خودشيفتگى چيزى کم ندارد و حتى فرزندان و همسر خود را به دليل وجود چنين محيطى (حتى اگر واقعى نباشد) مديون و وامدار خود مى‏ داند. همه تا زمانى که به انفجار برسند – اگر برسند – با آنچه بزرگترِ خانواده تظاهر مى‏ کند، همراهى مى‏ کنند و همواره ترس از عدم موفقيت دارند، چون در اين خانواده بايد هر کس به بهترين وضعيت خود برسد (يا تظاهر به رسيدن کند).