برخى اتفاقات بر روى افراد چنان اثرى مي‌گذارد كه نتيجه‌‏اش يک درد جانكاه در طى ساليان است و همچون خوره، روح شخص را مي‌‏آزارد. اين زخم در ذهن او بارها و بارها مرور مي‌شود و چون نمي‌خواهد فراموشش كند، تبديل به خشمى درونى ميگردد. در اين شرايط وقتى نه سعى در پشت سر گذاشتن آن داشته باشى و نه توانِ انجام كارى، پس صبور مي‌شوى. صبر نه به خاطر گذاشتن و گذشتن، بلكه صبر براى رسيدن به زمان انتقام! روزى كه بشود تمام افكارت را براى كينه جويى واقعاً عملى كنى و التيامى شوى براى كهنه زخمِ به جاى مانده از ساليان كه به مرور بزرگ و بزرگ‏تر شده! تازه اگر واقعاً التيام‏‌بخش باشد!…