برخى اتفاقات بر روى افراد چنان اثرى می‌گذارد که نتیجه‌‏اش یک درد جانکاه در طى سالیان است و همچون خوره، روح شخص را می‌‏آزارد. این زخم در ذهن او بارها و بارها مرور می‌شود و چون نمی‌خواهد فراموشش کند، تبدیل به خشمى درونى میگردد. در این شرایط وقتى نه سعى در پشت سر گذاشتن آن داشته باشى و نه توانِ انجام کارى، پس صبور می‌شوى. صبر نه به خاطر گذاشتن و گذشتن، بلکه صبر براى رسیدن به زمان انتقام! روزى که بشود تمام افکارت را براى کینه جویى واقعاً عملى کنى و التیامى شوى براى کهنه زخمِ به جاى مانده از سالیان که به مرور بزرگ و بزرگ‏تر شده! تازه اگر واقعاً التیام‏‌بخش باشد!…