تصوير آلبر کامو ناآرام، کلمه‌ساز و آشتي‌ناپذير را بيش از هر جا در سخنراني‌هايش مي‌توان يافت؛ در کلماتي که به آن‌ها مي‌انديشيد و ايرادشان مي‌کرد. کامو خطيبي چيره‌دست بود، علاوه‌بر اين‌که قدرتي در نويسندگي، جستارنويسي، تفکر فلسفي و روزنامه‌نگاري داشت. سخنراني‌هاي او چندان مشهور و متواترند که انگار آن‌ها را در گوشه‌و‌کنار خوانده‌ايم. او فرياد آزادي و حرمت به انسان را برمي‌آورد، حال اين فرياد براي يادبود پايان جنگ باشد يا در اوج التهاب در الجزاير عزيزش؛ در نکوهش نازيسمِ آتش‌افروز باشد يا نفي کمونيسم. نويسنده‌ي طاعون هيچ‌گاه به انديشه‌هايي که انسان را به هر شکلي مبتذل و تحت انقياد ايدئولوژي مي‌خواست رحم نکرد. برضد چوبه‌هاي دار سخن گفت، برضد تمام ديکتاتورها و برضد تانک‌هايي که بي‌محابا از روي آدم‌ها رد مي‌شدند. کلمات کامو کهنه نشده‌اند و، برعکس، زمان تازه‌ترشان کرده است. اين سخنراني‌ها صدايي است که هيچ‌گاه فراموش نشد. آلبر کامو در يکي از اين سخنراني‌ها به نسل‌هاي تازه مي‌گويد: « آن‌چه را بر ما گذشته از ياد نبريد تا به آزادي، به حقوق و تکاليفش، وفادار بمانيد، از ياد نبريد تا هرگز نپذيريد، هرگز، که کسي هر قدر هم بزرگ يا حزبي هر قدر هم قوي به جاي شما فکر کند و راه‌تان را به شما ديکته کند.