با نگاهي به تاريخ هنر تصويرسازي در ايران كه از زمان غارنشيني با رنگ‌مايه‌هاي رنگين و گاه سياه و سفيد نقش بسته، و چه بر حسب نياز نيروي دروني، همراه با مراسم آييني، تخيل و تصورات، آرزوها و آمال خود را بر روي سنگ سخت به تصوير كشيده‌اند، و چه در زمان‌هاي بعدي بر سفالينه‌ها و كتيبه‌ها، روايتي از رويدادهاي تاريخي به يادگار گذارده‌اند و چه در دوران بعدي بر روي كاغذ، بازآفريني روزانه زندگي مردم، همراه با متون ادبي و شعر، همه و همه بازگويي از نوعي دگر ديدن از طبيعت محض با كمي كژدگرديسي (دفرماسيون) و ساده‌سازي شكل و اغراق و تحريفي در طبيعت اطراف كه نهايتا به نشانه‌هاي رمزي تبديل گرديده‌اند، همچون نگيني كه برگرفته از هويت جاري ايراني است همچنان بر صحنه هنر جهاني مي‌درخشند...