در طول دوراني كه روانشناسي راه كمال را مي‌پيمود، با دوره‌هاي زيادي روبرو مي‌شويم كه در آن‌ها بررسي «خود» به طور مستقل متداول نبوده. روان‌كاوان بر اين باور بودند كه شكافتن لايه‌هاي دروني ذهن، وظيفه اصلي آن‌هاست و هرگاه نگاه‌ها از لايه‌هاي عميق‌تر برداشته و متوجه لايه‌هاي سطحي‌تر مي‌شد ـ منظور اين‌كه هرگاه توجه روان‌كاو از «او» به «خود» جلب مي‌گرديد ـ آن‌را نوعي پشت پا زدن به علم روان‌كاوي مي‌دانستند و عقيده همگان بر اين بود كه وظيفه يك روان‌كاو شكافتن ناخودآگاه فرد و دست‌يابي به زندگي رواني ناشي از آن است...