مرزهاي كنوني تاجيكستان، در جنوب شرقي آسياي مركزي، همه سرزمين‌هاي تاجيك ‌نشين را در بر نمي‌گيرد و سمرقند، بخارا، خوارزم و خيوه از سرزمين‌هاي ايراني تبار تاجيك‌ نشين، در ازبكستان واقع شده‌اند. تاجيكستان كشوري با طبيعتي گوناگون، مناطق مرتفع و گياهان و جانوان كمياب است. بيش از 90 درصد سرزمين جمهوري تاجيكستان كوهستاني بوده، از كوه‌هاي بلندي كه با برف و يخچال‌هاي ابدي پوشيده شده‌اند. پيوستن تاجيكستان همچون پاره‌اي از تن ايران به پيكره ايران‌زمين، آرزوي ديرين هر دو سو بوده است. فرايند استقلال تاجيكستان در ميانه دهه 1990 با جنگ داخلي همراه بود. ايرانيان و تاجيكستان به هم حسي نوستالژيك دارند؛ زمزمه «بوي جوي موليان» رودكي آرزوي ديدار هر دو ملت را در سر مي‌پروراند. مردمان هر دو سوي آمويه، خواهان گسترش روابط هستنند. تاجيكستان پاره تن ايران و بخشي از سرچشمه فرهنگ و تمدن ايران و زبان فارسي از ورارودان است و خراسان بزرگ نيز پيوند دهنده هر دو سوي آمويه. شناخت ايرانيان با وجود چاپ كتاب‌ها، مقاله‌ها، گزارش و رسانه هاي تصويري از اين سرزمين كافي نيست و كتاب حاضر، تلاشي است براي معرفي بيشتر جمهوري تاجيكستان به مردم ايران زمين.