به جاي نظام‌مند ساختن دانايي تراژيک از طريق استنتاج نظري،و به جاي پيراستن آن از ويژگي دوگانگي و قطبي بودن‌اش و تبديل آن به يک مطلق فلسفي،بايد دانايي تراژيک را چنان بفهميم که آن را همچون يک تجربه‌ي اصيل حفظ نماييم. ديدگاه تراژيک اصيل انديشه‌ها و پرسش‌هايي را در بر‌مي‌گيرد که انگاره‌هاي ملموس تجربه شده‌اند. از اين گذشته، اين شکل از دانايي تراژيک هميشه رهايي نهايي از تراژدي را درون خود دارد، اما نه از راه آموزه‌هاي نظري يا الهام بلکه از طريق چشم‌انداز نظم، عدالت و عشق به همنوع خود؛ از راه اعتماد؛ و از راه يک ذهن آزاد و گشوده و پذيرش پرسش به همان صورتي که هست، يعني بي‌پاسخ.