در آن دنیای وحشت چه چیزی جز ایما و اشاره‌های کوچک دال بر ناهم‌روایی می‌توانست قابل تحمل باشد؟ آن‌که توانش را در برابر جنگ آزمود و قامت برافراشت و به هیولای سخت‌جان جنگ گفت: گورت را گم کن! بر زمین افتاد و به ناگاه مشتی غبار شد. اما آن‌که توانست کناره گیرد و از بانوان محترمه و اتاق‌های پذیرایی‌اشان شکوه کند ذره‌ای از حرمت نفس ما را حفظ کرد: همون بود که میراث انسانی را تداوم بخشید.