ماني سرخ شده بود. نم عرقي هم روي پيشاني‌اش نشسته بود. لادن شش دانگ حواسش به او بود تا ببيند اين مرد جوان درشت هيكل كه چهره مهربان و موهاي سياه دارد و چشم‌هاي سياه در پوست گندم گونش خوش نشسته، چه واكنشي نشان مي‌دهد. ماني براي هر حركت كوچك خود خجالت‌زده مي‌شد و ترديد مي‌كرد برخلاف لادن، متني هم براي معرفي آماده نكرده بود. هيچ اصراري نداشت از خودش بگويد. لادن حرفي نداشت. ماني را همان‌طور كه بود، پذيرفت. تنها از فضاي ساكت و سنگين ميانشان فراري بود.