نه ايراني بودم نه سوئدي و نه درست مي‌دانستم كجا مي‌توانم آرام بگيرم، 18 سالم بود اما احساس مي‌كردم بيش از اين‌ها زندگي كرده‌ام، پيش بابايي بودم و يك‌ريز براي آدم‌هاي مختلف ايميل مي‌فرستادم. ايميل‌هاي گرم‌ الي و پي‌يو اميد بيشتري بهم مي‌داد. پاتريك مي‌نوشت فراموش نكنم كه زندگي پر از رمز و راز است و اين منم كه با تجربه‌ها و قدرت حل مسائل به استقبال آن مي‌روم.