بلاتار، پس از پايان، تنها اثر ژاك رانسير، فيلسوف معاصر فرانسوي و شيفته ادبيات و سينماست كه نام يك فيلم‌ساز زينت‌بخش آن شده است. رانسير در اين اثر به دور از آثار مشابهي كه در نگاهي تاريخ‌نگارانه سير تحول سينماي فيلم‌سازي خاص را به بررسي مي‌نشينند، با استناد به ايده‌هايي پراكنده از آثار بلاتار ـ به قول سوزان سانتاگ، يكي از نجات‌دهندگان سينماي نوين ـ نقبي مي‌زند به هزارتوي انديشه‌هاي سياسي و جامعه‌شناختي و هستي‌شناختي اين كارگردان مجارستاني، تا جهاني تازه بنا كند از نگاه اين سينماگر به دنياي ما آدم‌ها. رانسير در اين جا با دنياي بلاتار سر و كار دارد نه با فيلمي خاص؛ دنياي كه در آن باران حاكم است، سوز باد و سرما را روي گونه‌ها مي‌شود حس كرد، آدم‌ها متاثر از جامعه‌اي كه در آن زندگي مي‌كنند، منزوي‌اند و گوشه‌گير و شايد بهت‌زده؛ دنياي كه در آن همه‌چيز رو به سوي سكون دارد و سكوت و فراموشي و خاموشي.