داناي دادار را سپاس بي‌شمار كه باري ديگر مرا از مهر و نواخت بسيار خويش بهره‌مند و برخوردار گردانيد و توان آن ارزاني داشت كه جنگي از جستارها و نوشته‌هايم را در دفتري گرد آرم و فراپيش خوانندگان انديشمند و سخن‌سنج و ادبدوست بگذارم، با اين اميد و آرمان كه مگر خواندن آنها اين گراميان فرهيخته را خودش و دلپسند بتواند افتاد و كليدي كارآمد به دستشان بتواند داد تا درهايي تا كنون ناگشاده را از فرهنگ گرانسنگ ايران و زبان دلاويز پارسي و ادب شگرف و شورانگيز آن بر روي خويش بتوانند گشاد، ادب و زبان فرهنگي فسونبار و ماندگار كه مايه نازش و سرافرازش هر ايراني در پهنه گيتي است و پايگاه و پايندان جاودانگي ايران، چونان بهينه بوم فرمند فرزانگي و فرهنگ و فرهيختگي.