كساني بودند كه ماجراي ساده‌ي زندگي روزمره را، كه از شدت تكرار به صورت ”بازي هر روز“ طبقه فرودست درآمده‌اند، به شكلي ساده و گزارشي بازگو مي كردند. از جمله‌ي اين داستان‌نويسان مي‌توان پرويز مسجدي را نام برد كه كار خود را از سال 1346 در مجله خوشه آغاز كرد و مجموعه داستان‌هايش تحت عنوان ”بازي هر روز“ (1354) منتشر شد. داستان‌هاي مسجدي از نوع اجتماع‌نكاري‌هاي شتاب‌زده‌اي ست كه موج آن در آخرين سال‌هاي دهه سي برخاست و تا نيمه‌هاي دهه‌ي چهل پاييد. اين داستان‌ها يا گزارشي از تاثير تباه‌كننده‌ي فقر و خرافات است يا عكس‌هاي رنگ‌باخته‌اي از تيپ هاي اجتماعي: بي‌پناهي كارگري كه پس از بيست سال بازخريد مي‌شود (داستان بازخريد)، كودكي كه همراه مادر رو به مرگش به اداره مي‌رود تا نحوه‌ي دريافت مستمري پدر از دست رفته را ياد بگيرد (داستان مستمري)، دعواهاي دو زن روستايي بر سر پسماندهاي غذاهاي قهوه‌خانه (داستان باز هر روز)، نمونه‌هايي از موضوع‌هاي مورد توجه مسجدي هستند.