فرض كنيم يكي را در خيابان مي‌بيني و او با صدايي كه به‌شدت بيان‌گر عواطف او است به تو مي‌گويد عزيز‌ترين دوستش را از دست داده است. مي‌تواني بگويي: «نحوه‌ي ابراز احساسش به‌طور فوق‌العاده‌اي زيبا بود». فرض كنيم بعدش بپرسي: «اين كه من اين فرد را تحسين مي‌كنم چه شباهتي دارد با اين كه بستني وانيلي بخورم و از آن خوشم بيايد؟» به نظر مي‌رسد مقايسه‌‌ي آن‌ها تقريبا منزجر كننده است (ولي مي‌توان آن‌ها را با واسطه‌‌هايي به هم ارتباط دهي). فرض كن كسي بگويد: «ولي اين نوعي لذت كاملا متفاوت است»، اما آيا تو دو معني از «لذت» به ياد داري؟ تو در هر دو موقعيت واژه‌ي واحدي را استفاده مي‌كني.