كتاب ايام آموختن، يا به عبارتي مرارت آموختن، روايتي است مستند از زندگي گدار و همسرش آن ويازمسكي، كه دانشجوي فلسفه است و بازيگر، دختري برخاسته از محيط و خانواده اي پايبند اصول و سنت، و نوه ي فرانسوآ مورياك نويسنده آنچه در كتاب مي گذرد، نه محدود و منحصر به گزارشي خطي، كه بازتابي است از زندگيو سينما و درس و دلباختگي زوجي كه آينه ي هم اند، تلفيقي از زندگي فردي و حيات اجتماعي اين دو در دوره اي از تاريخ و در بزنگاه زمانه و نسلي زاده ي جنگ، و حالا در آستانه بلوغ فكري، ركني از كتاب هم مربوط به همين نسل عصياني است، با مطالباتي و آمالي كه منجر مي‌شود به تحولات اجتماعي - فرهنگي 1968. اسلوب نويسنده در پرداختن روايت با تاسي و تلمذ از پيشگامان ادبي و سينمايي عصر خود، گسسته-پيوسته است، با ذهن و بياني آميخته‌ي كلمه و تصوير. عنصر مكان هم البته به مثابه شخصيتي از روايت و با معنايي نمادين در جغرافياي شهر به خوبي در متن گنچانده شده است. ويازمسكي در تحقق آمال سينمايي‌اش گرچه ناكام ماند، اما از سوداي نوشتن خلاصي نيافت، گرفتار كلمه شد، و نوشت.