در ميان عناصر هميشه حاضر در فيلم نوآر - هم‌چون سايه روشن‌ها، صداي خارج تصوير، فلاش‌بك، كارآگاه خسته، داغ تقدير، روايت جستجوگرانه، و فم‌فتال - شايد دليل اصلي محبوبيت فيلم نوآر در ميان فيلم‌بازها، فيلم‌سازها و منتقدها، احساس اضطرابي باشد كه در تمام آثار اين ژانر جاري است. از آن‌جا كه اين ژانر در جنگ جهاني دوم پديد آمد، اغلب، اين بحران و ناآرامي رواني / فلسفي را به هراس‌هاي دوره پس از جنگ، ناشي از انفجار اتمي، يا بازگشت سربازان آمريكايي به جامعه و قرار گرفتن در نظم جديد اجتماعي نسبت مي‌دهند. اما نويسندگان اضطراب نوآر، جريان سيال و فراگير اضطراب در فيلم نوآر را با نژاد و تمايلات جسماني شخصيت‌ها در پيوند مي‌بينند، چرا كه معتقدند: «هم روايت و هم سبك نوآر از طريق اضطراب‌هايي در ارتباط با نژاد و جنس برانگيخته مي‌شوند.»