در نمايش از زيرزمين تا پشت بام نوشته مهين صدري که به تازگي در سالن استاد سمندريان مجموعه ايرانشهر به اجرا درآمده است با گروهي جوان ايراني عضو در يک باند موسيقي زيرزميني طرف هستيم که بر اساس آنچه در مقدمه اين مطلب گفته شد همگي بار سفر بسته و با استفاده از ويزائي توريستي در ابتدا و در ادامه به شکل غيرقانوني، در نيويورک ساکن شده و به فعاليت‌هاي هنري پرداخته‌اند، جواناني که در کشور خود ظاهرا از رفاه نسبي اقتصادي برخوردار بوده‌اند و بر اساس نامهربانيهاي بومي در زمينه فعاليت در رشته هنري خود به ديار غربت عزيمت کرده ،مجبور شده‌اند در خانه‌اي زير بيست مترمربع زندگي کرده و حتي گاهي نان شب هم براي خوردن نداشته باشند. سرانجام گروه فوق به دليل نرسيدن به هر آنچه که به عنوان رويا و آرمان‌هايشان در ذهن خود پرورانده بودند توسط يکي از اعضا باند موسيقي خود به نام رفيع که هيچ نابساماني رفتاري و کرداري را در پيشينه خود نداشته در نيويورک به قتل رسيده و کشته ميشوند. قاتلي که با شليک يک گلوله به زندگي خود نيز پايان داده و پرونده اين گروه نمادين زيرزميني موسيقي ايراني با ناکامي مطلق در تمامي زمينه‌ها به پايان ميرسد و پايان متن و اجرا ظاهرا خط بطلاني ميکشد بر جذابيت‌هاي دلفريب غرب و تاکيدي است بر هويتهاي اصيلي که در بحران مهاجرت و فرار از محدويت‌هاي غيرضروري، از دست رفته و به تباهي ونابودي ميرسند.