سودابه فضايلي را اغلب به سبب پژوهش‌ها و ترجمه‌هايش مي‌شناسيم. در ميان ترجمه‌هاي او آثار فراواني با موضوع تئاتر و سينما و نمايش‌نامه‌نويسان به چشم مي‌خورد از شكسپير و ادوارد باند تا پيتر هانتكه و آيزنشتاين؛ اما نگرش شكل‌گرايانه ايراني (به‌دليل آشنايي عميق او با اسطوره‌ها) و چندلايه و به شدت نمادگراي نمايش‌نامه‌هاي او كه در دهه 40 نوشته شده‌اند، چشم‌گير و قابل‌ توجه‌اند و تعجبي ندارد كه در زمان خود مورد توجه قرار نگرفتند و در صندوق‌خانه ماندند تا نسلي ديگر بيايد و ذهن‌هاي بارور بتواند با آن‌ها ارتباط برقرار كند؛ نسلي كه امروز تشنه اين نوع نگرش‌هاي تازه است.