آبراهام مزلو روان‌شناس انسان‌گرا و از پیشروان «نسل سوم» روانشناسی در این کتاب از «تجربه‌های اوج» سخن می‌گوید، تجربه‌ها و جذبه‌های شورانگیز، وصف‌ناپذیر و وجودی که از نظر او پیامبران، عارفان و راهبان ذن آنها را در پررنگ‌ترین شکل خود تجربه کرده‌اند. مزلو عموم انسان‌ها، اعم از دیندار و غیر دیندار، را برخوردار از چنین تجربه‌هایی می‌داند و شرح می‌دهد که روانشناسان وجودی چگونه علاوه بر به رسمیت شناختن و تقویت این تجربه‌ها می‌کوشند در چارچوبی تجربی و طبیعی درباره آنها نظریه‌پردازی کنند. مزلو اگرچه اقرار دارد که منشا شکل‌گیری ادیان همین مواجهه‌های شورمندانه است، اما این تجربه‌ها را لزوما دینی نمی‌داند. او از آنچه تشکیلات ادیان سازمان یافته بر سر این تجربه‌ها آورده‌اند شکایت می‌کند و شرح می‌دهد که چگونه علم تجربی از راه تجدید نظر در رابطه واقعیت و ارزش می‌تواند برای چنین تجربه‌هایی جایی درخور فراهم کند. مزلو با تاکید بر جای خالی ارزش‌ها در نظام آموزش رایج در بررسی‌ای موردی نشان می‌دهد که روانشناسی انسان‌گرا چگونه می‌تواند رازآمیزی را دوباره به رابطه زن و مرد بازگرداند و آن را از روزمرگی و ملال برهاند.