خودزندگي‌نامه‌ها معمولا روايتي خطي‌اند، از A به B ، غالبا همراستاي بردار زمان، بجز در رفت و برگشت‌هاي گاه‌گدار كه خاطره‌اي را به خاطره‌اي ديگر در گذشته يا آينده مي‌دوزند. خاطره‌ها نويسنده را تصوير مي‌كنند وقتي دارد عمل يا انديشه مي‌كند و وقتي به ترتيب پشت سر هم مي‌نشينند حسي از دگرگوني پيوسته مي‌سازند؛ از اينكه نويسنده چطور در گذر زمان به چيزي كه هست تبديل «شده» كه عجيب هم نيست. مگر ما غالبا نمي‌خواهيم همين را در مورد آدم‌هاي «مهم» يا «موفق» بدانيم؟ ادوارد لو - كه بيشتر و پيشتر از نويسنده، عكاس بود - اين كار را نمي‌كند. خودزندگي‌نامه‌اش به جاي خطي پيوسته، مجموعه‌اي است از نقطه‌هاي پراكنده كه توالي ناگزيرشان روي سطرهاي كتاب به نظر تصادفي مي‌آيد. هر نقطه يك جمله است درباره خودش - گاهي چند كلمه و گاهي چند سطر - كه حس، تجربه يا ترجيحي را به كلمه تبديل مي‌كند؛ گاهي آن‌قدر شخصي و خصوصي كه عريان‌كننده است اما لحن خنثي و سردشان در تضادي غريب با اين محتواي صميمانه، به گزارشي عيني از يك واقعه بيروني مي‌ماند؛ توضيح و توجيه و شرح و بسطي در كار نيست. نقطه‌ها - مثل پيكسل‌هاي يك عكس - صرفا اين‌جا و آن‌جاي بوم مي‌نشينند و آرام آرام از انبوه اين «واقعيت»هاي پراكنده تصويري شكل مي‌گيرد، نه از «شدن» كه از «بودن» يا «هستن». تصويري كه اسمي بهتر از «اتوپرتره» نمي‌توان برايش پيدا كرد.