زبان عكس زيرمجموعه زبان اندام است. زيرا اشاره‌ها و حالت‌هاي فرد در عكس ثابت شده است و ما مي‌توانيم آن‌ها را نسبت به زماني كه اين حركات در برابر چشمان ما رخ مي‌داد با دقت بيشتري بررسي كنيم. اين لحظه‌ها نه تنها ثابت شده‌اند بلكه با لحظه‌هاي پيشين و پسين آن رخداد در هم نمي‌آميزند. بارها و بارها مي‌توانيم به آن‌ها نگاه كنيم و براي دست يافتن به حقيقت احساسي، لايه‌هاي زيرين را بشكافيم. مي‌توانيم از نزديك به ريزه‌كاري‌هاي چهره و اندام توجه كنيم، با ذره‌بين آن را بررسي كنيم يا حتي عكسي را براي مطالعه بزرگ كنيم. عكس، به تعبيري، زبان ويژه خود را دارد و براي درك واژگان و قاعده اين زبان ظريف ما بايد برخوردي ساده و مانند نوآموزي كه خواندن مي‌آموزد و برخوردي دقيق، هم‌چون رمز‌شناس، كه كشف رمز مي‌كند، داشته باشيم.