پوپر بر اين باور است كه خردگرايي واقعي همواره مي‌داند كه اندك مي‌داند او همچنين از اين واقعيت ساده آگاه است كه هر آنچه هم از خرد دارد وامدار دادوستد فكري و تبادل با ديگران است كه از طريق گفت‌وگو مي‌تواند صورت گيرد از اين رو گرايش خردگرايي واقعي به اين سمت است كه اساسا نگاهي يكسان به انسان‌ها داشته باشد و خردانساني را هم‌چون رشته پيوندي در نظر بگيرد كه انسان‌ها به هم وصل مي‌كند.