ما تاريخ پديدارشناسي را از طريق پديدارشناسي استعلايي هوسرل، پديدارشناسي اگزيستانسيال هيدگر، پديدارشناسي مرلوپونتي و اگزيستانسياليسم پديدارشناسانه‌ي سارتر، و از طريق استدلال‌هاي آنها عليه روان شناسي علمي، و بازپرسي انتقادي‌شان از روان‌شناسي گشتالت بررسي مي‌کنيم. باور داريم که هوسرل، هيدگر، مرلوپونتي، و سارتر درباره‌ي ماهيت توانايي بشري براي معنادار کردن جهان، بينش‌هايي سخت کوشانه را بيان مي‌کنند. نوشته‌هاي آنان گاه مبهم اند؛ زيرا آنها پرسش‌هايي بس بنيادين را مطرح کرده، پيشنهادهايي غير منتظره مي‌دهند که با قرن ها سنت فلسفي هم‌خوان نيست؛ گاه نيز زباني نو براي بيان ايده هايشان ابداع مي‌کنند