ما تاریخ پدیدارشناسی را از طریق پدیدارشناسی استعلایی هوسرل، پدیدارشناسی اگزیستانسیال هیدگر، پدیدارشناسی مرلوپونتی و اگزیستانسیالیسم پدیدارشناسانه‌ی سارتر، و از طریق استدلال‌های آنها علیه روان شناسی علمی، و بازپرسی انتقادی‌شان از روان‌شناسی گشتالت بررسی می‌کنیم. باور داریم که هوسرل، هیدگر، مرلوپونتی، و سارتر درباره‌ی ماهیت توانایی بشری برای معنادار کردن جهان، بینش‌هایی سخت کوشانه را بیان می‌کنند. نوشته‌های آنان گاه مبهم اند؛ زیرا آنها پرسش‌هایی بس بنیادین را مطرح کرده، پیشنهادهایی غیر منتظره می‌دهند که با قرن ها سنت فلسفی هم‌خوان نیست؛ گاه نیز زبانی نو برای بیان ایده هایشان ابداع می‌کنند