اين کتاب پيوندي تنگاتنگ با هستي و زمان دارد.گفت‌وگو با کانت يا ساخت‌شکني تفکر او به معناي مواجه اهداف فکري هايدگر با يکي از تأثيرگذارترين فلاسفه غرب و سنجش ميزان تحقق‌يافتن عملي فکري هايدگر است. اين همان چيزي است که از آن، تحت عنوان خشونت تفسير خود از آن ياد مي‌کند. به نظر هايدگر، کانت، بر خلاف انتظار ما، دور از پيشفرض‌هاي قرون وسطي نيست. نحوه مواجه اثبات‌گرايانه نوکانتي‌ها با فلسفه او هم به‌طور کلي صورت مسئله را از دست داده است. بنابراين نقطه تأکيد او بر مفاهيمي از قبيل «استعلا» و «قوه تخيل»، او را به اينجا راهبري مي‌کند که «زمان» ساختار سوژه‌مندي انسان، يعني خوداندريافت را برمي‌سازد. از اين رو در شالوده‌گذاري متافيزيک، شالوده آغازين، قوه تخيل استعلايي است. خود قوه تخيل استعلايي به عنوان ريشه فهم و شهود، بر اساس زمان آغازين استوار شده است. بنابراين به جاي تأکيد بر تجربه بايد بر ساختارهاي انتولوژيک دازاين تأکيد کرد. البته هايدگر از تفاوت تفسير خود با نوکانتي‌ها به‌خوبي آگاه است و آن را در مناظره با کاسيرر بيان کرده است.