فيلسوفان از قرن نوزدهم بدين‌سو با اطمينان ما را متقاعد كرده بودند كه خدا مرده است يا به زودي خواهد مرد و تصور نمي‌شد كه امر الهي بتواند براي مدتي طولاني دوام بياورد؛ اما اكنون در سپيده‌دم قرن بيست‌ويكم دين همچنان زنده و سرحال است. مي‌توان گفت اگر قرن نوزدهم با پيروزي علم و تكنولوژي به پايان آمد، قرن بيستم با احياي دين به فرجام خود رسيد. يكي از انديشمندان مطرح در حوزه‌ي بازگشت دين، جاني واتيمو متفكر معاصر ايتاليايي است كه به تعبير فيلسوف آلماني ميشئيل توينسن، در فلسفه‌ي معاصر، انديشه‌ي پسامدرن اروپاي لاتين را نمايندگي مي‌كند. واتيمو از بازگشت دين سخن مي‌گويد اما همانطور كه گادامر به‌درستي اشاره مي‌كند واضح است بازگشتي كه موردنظر وي است نمي‌تواند به معناي بازگشت به متافيزيك يا هر قسمي از آموزه هاي كليسايي باشد. متافيزيك عينيت به تفكري منتهي مي‌شود كه حقيقت هستي را با ابژه‌ي محاسبه‌پذير، قابل اندازه‌گيري و به يقين دستكاري‌پذير تكنيك‌-‌علم همسان مي‌داند. فروپاشي متافيزيك است كه بازكشف مسيحيت را امكان‌پذير ساخته است. فروپاشي متافيزيك يعني پايان فلسفه‌هاي عينيت‌گرا - جزم‌انديش و نيز ادعاي فرهنگ اروپايي در مورد كشف و تحقق سرشت واقعي انسان. اگر ما از انديشيدن متافيزيكي درباره‌ي هستي به عنوان ساختار ضروري‌اي كه به همگي ما داده شده دست بشوييم، بايد هستي را به عنوان يك «رخداد» دريابيم. اگر پسامدرن را مترادف پساسكولار بدانيم آنگاه پسامدرنيسم به معناي فلسفه‌ي رخداد است. غلبه بر متافيزيك از طريق هستي‌شناسي غيرمتافيزيكي‌اي امكان‌پذير است كه به واسطه‌ي آن سوژه‌ي پسامدرن مي‌تواند هستي را چونان رخداد تجربه نمايد.