منطق از پيش تعيين‌شده و حساب‌گرانه هرگز نمي‌تواند پيشرو عقل فيروزه‌اي ما باشد، براي اعمالي كه انجام مي‌دهيم. دوست‌داشتن، همواره چند گام از منطق پيش‌تر است. از اينكه محاسبه كنيم چه‌قدر ديگران را دوست داشته باشيم و يا چند نفر براي دوست‌داشته‌شدن ما كافي هستند بپرهيزيم. خود را به ملخ‌هايي تبديل نكنيم كه نور را وزن مي‌كنند. هنگامي كه يك پرنده در قفس آسايش ندارد و بي‌قراري مي‌كند چگونه يك روح مي‌تواند در قفس محاسبه‌گري آسوده باشد؟ عشق، منطق خود را مي‌افريند. با معيار عشق به بال‌هاي خود معيار رسيدن به قله را بياموزيم.