اثر حاضر7 كتاب نمايش‌نامه است كه در يك كتاب نشسته است. در اين نمايش‌نامه‌هاي كوتاه و بلند، اغلب اين مبادله‌ي كلامي تغزلي با مسائل سياسي، اجتماعي و حتي فلسفي و روان‌شناسانه آغشته شده است. بكت، برشت و مامت براي راه انداختن مجدد ديالوگ تحليل رفته به كرات از اسلوب پرسش و پاسخ استفاده مي‌كنند. اين‌ها و نمايش‌نامه‌نويسان معاصر در فكر نتيجه‌گيري از ماحصل نمايش نيستند. اين نمايش‌نامه‌ها، خود زندگي است و نمايش‌نامه‌نويس در يك دنياي پراكنده و رو‌به‌افول و ويراني، نقش شاعرانه را در متن اجرا مي‌كند و از تمام فيگورها و شگردهاي ادبي براي اهداف زيبا‌شناسانه بهره مي‌گيرد تا پودر آرامش بر آلام خود و خواننده بريزد. وجود تئاتري اشخاص داستان، مشروط به بودن آن‌ها در درون يك زوج است كه هيچ چيز نمي‌تواند آن‌ها را از هم جدا كند. اين شخصيت‌ها با همان ظرافت زباني شاعرانه و در عين‌حال عاميانه و صميمانه حرف مي‌زنند كه متعلق به نمايش‌نامه‌نويس است. شايد تمايز اين نوع نمايش‌نامه‌ها با بعضي از كارها در همين‌جا باشد كه ديري است تئاتر ما از يك دنياي شاعرانه فاصله گرفته است و دچار نوعي لودگي يا غمبادهاي آبكي شده است.