ديگر منتظر هيچ اتفاقي نيستم. از جايي كه نشسته‌ام تكان نمي‌خورم. قطار رفته است و آدم‌هاي تازه‌اي كه به ايستگاه مترو مي‌آيند لبه سكو را تا انتهاي سالن پر مي‌كنند. تصوير صورت بهت‌زده آن زن كه كف دستش را با شيشه واگن چسبانده بود با قطار به اعماق تونل رفته و نگاتيوهايي از صورت‌هاي فراموش شده كم كم درونم ظاهر مي‌شوند. عكس‌ها كه هر لحظه شكل‌شان عوض مي‌شود. تصويري از صورت زن‌هايي كه اجزاء‌شان با هم جا‌به‌جا مي‌شوند...