هدف نويسنده اين كتاب بررسي تحول ادبيات داستاني از پايان قرن نوزدهم، يعني دوراني كه ادبيات به دفاع از انقلاب مشروطه برخاسته و آن را تدارك مي‌بيند، تا انقلاب 1357 و پس از آن است. حسن اين تاليف، قرار گرفتن يك رشته توصيف‌هاي نقادانه فشرده بر طبقه‌بندي تاريخي است كه مشخص‌كننده ويژگي‌ها و گرايش‌هاي ادوار مورد بررسي است. نويسنده پس از تشريح چگونگي شكل‌گيري ادبيات مدرن فارسي تا سال‌هاي 1340، نكات اصلي نظام جديد نثر فارسي را مطرح مي‌كند: پيدايش انواع ادبي تازه، تاثير منظم مطبوعات و ترجمه، نقش عوامل سياسي و اجتماعي، سلسله مراتب نوع‌هاي ادبي و جايگاه ادبيات. بي‌شك خواننده متوجه ماهرانه بودن روش نويسنده اين اثر خواهد بود. او راه‌هاي تازه‌اي به دنياي غني نثر. فارسي مي‌گشايد، دنيايي كه تاكنون چنان كه بايد و شايد شناخته نشده است.