بر بستره غليظ گناهان خود دست مي‌كشم و بر روي آن چنين مي‌نويسم: گناهكار، گناهكار، گناهكارم من! در اين دنياي بزرگ، بين آدم‌هايي هستم كه كم و بيش خود به آغوش گناهان من روي آوردند. من همانم كه روزگاري با ريا خوي گرفته بود، با دروغ برادري مي‌كرد، با نيرنگ اين و آن را فريب مي‌داد. كسي كه معناي اسمش به قدرت وجودي‌اش بهايي پرداخته است. من گناهكارم، از خلاف و گناه ابايي ندارم چون اين راه را خود انتخاب كردم. تهي خواهم ماند از همه چيز...