اگر بگوييم اين سياق كه: «زبان فصاحت از بيان فصاحت او عاجز آيد»، ديگر كهنه است؛ يا سود جستن از اساطير كهن چوب آب زندگاني جاويد كه مي‌گفتند در ظلمت بوده است و خضر يافت و بخورد و زندگي جاويد يافت، اما اسكندر بي‌نصيب ماند و هرچه از اين دست، ديگر از هر باري عاطفي تهي است، با اين همه اگر هم نگوييم كه در عصر سعدي اين تعابير و آن اساطير تري و تازگي داشته‌اند، اما چه بگوييم وقتي مي‌گويد:«از ظلمت دهليز خانه‌اي روشني بتافت»، آن هم به ناگهان؟