كودك ابدي روايت بيم و اميد آخرين سال زندگي دختري است كه با سرطاني نادر دست‌و‌پنجه نرم مي‌كند: دختر نويسنده‌ي رمان، رماني كه آخرين تلاش نويسنده است براي زنده نگه داشتن فرزندش... فورست نه‌تنها به واژه، بلكه به كل تاريخ ادبيات چنگ مي‌زند تا راهي براي جاودان كردن دخترش پيدا كند. نويسنده در آخرين جملات كتاب اعتراف مي‌كند: «از دخترم موجودي كاغذي ساختم. ميز كارم را هر شب به صحنه‌ي نمايشي جوهري تبديل كردم كه بر آن ماجرا‌هاي خيالي اجرا مي‌شدند. نقطه‌ي پايان گذاشته شده. كتاب را كنار كتاب‌هاي ديگر گذاشته‌ام. راه نجاتي در واژه‌ها نيست. پس خيال مي‌بافم.» به اين ترتيب، رمان در عين واقع‌نمايي چنان با تخيل آميخته است كه از برچسب زندگي‌نامه مي‌گريزدو به يك «صحنه‌ي نمايش» خواندني تبديل مي‌شود.