دوباره گفتم: «امشب در مورد چی می‌خوایم حرف بزنی؟» و بعد هم گفتم: «لطفا ظرف بادام را به من بدهید. ببخسید. متشکرم.» چون بهترین شکل رعایت آداب معاشرت در سر میز بود.ماردم گفت: «جلسه‌ی امشب. باید صبیر کنی تا بفهمی.» چنان آه عمیقی کشیدم که شکلات داغ از لیوانم لب پر زد و ریخت صبر کردن برای من از هر کاری سخت‌تر است.