بي‌گمان دوستي، مانندِ عشق، از عالي‌ترين و لطيف‌ترين روابطِ انساني‌ست و از اين جهت برخي‌ها آن را با عشق مقايسه مي‌کنند و در يک تراز مي‌دانند. اما ” دوست ” و “دوستي” چنان کاربردِ گسترده‌اي دارد که يافتنِ چيستيِ آن چندان آسان نيست. دوستي چيست؟ دوستِ واقعي کيست؟ چه رابطه‌اي ميان دوستي و فضايلِ اخلاقي برقرار است؟ وظايفِ دوستان نسبت به يک ديگر چيست؟ اعتماد، برابري، ، حسادت، خودخواهي، خيانت و وفاداري، دروغ و صداقت، راز گويي، فداکاري، نفع شخصي، همدردي و…از جمله موضوعاتي هستند که فيلسوفان، نويسندگان، شاعران، روان‌شناسان و انديشمندانِ ديگر از ديدگاهِ خود به آن‌ها پرداخته‌اند و هر يک به اين پرسش‌ها پاسخي داد‌ه‌اند. افلاطون نخستين کسي بود که رسالهء لوسيس را در دوستي نوشت؛ پس از او ارسطو در اخلاقِ نيکو ماخوس( کتابِ هشتم و نهم) به تعريف دوستي و ويژگي‌هاي آن پرداخت. پس از او نيز کيکرو رساله لائليوس(درباره دوستي) را نوشت و اين زنجيره تا به امروز ادامه دارد و به خصوص فيلسوفانِ اخلاق و روان‌شناسان از منظرِ تازه‌اي به آن مي‌پردازند. در اين کتاب خوانندگان با گزيده‌اي از ديدگاه‌هاي گوناگون درباره دوستي آشنا خواهند شد.