بـه تدريج، دنيـاي کار دسـتخوش تغييرات عظيمي شـد. کار بيشـتر از اينکه ماهيتي کاملاً فيزيکي داشـته باشـد، ماهيتي ذهني به خـود گرفت و بـه ظرفيتهاي ذهني و رواني ما بيشـتر وابسـته شـد و با زور و مشـقت منافات پيدا کرد. چنين تحولي واقعيت جديـد و ناخوشـايندي را بـراي مديـران عيـان کـرد: توانايـي افـراد براي انجـام دادن وظايفشـان بـه ميزان قابلتوجهي به رضايت آنها از کارشـان وابسـته بـود. عملکرد خوب شـرکت و بنابراين ميزان سـود سـرمايه گذاران به اين وابسـته بود: آيـا کارمندان تازه کار احسـاس مي کنند حرفهايشـان به خوبي شنيده مي شـود؟ آيا مدير هدفمند کسـب وکار اسـت؟ و آيـا کارکنان بانک به اندازه کافي اوقات خوشـي دارند؟مديران در کمال تعجب پي بردند که بايد به آرامش ذهني افرادي که اسـتخدام ميکنند توجه بيشتري نشان دهند