كتابِ ايده‌ي پديده‌شناسي متشكل از پنج درس‌گفتاري است كه هوسرل در سال 1907 در دانشگاه گوتينگن ارائه كرد. هوسرل بعد از انتشار پژو‌هش‌هاي منطقي (1901) به حادترين بحران‌ فلسفيِ زندگي‌اش پا گذاشته بود و خود را از فراهم آوردنِ تبييني رضايت‌بخش از امكان شناخت بشري ناتوان مي‌ديد. ايده‌ي پديده‌شناسي نخستين ارائه‌ي عموميِ انديشه‌هاي وي پس از برون‌رفت از اين بحران و اتخاذ موضعي است كه در باقي عمرش بدان باور داشت: موضعي كه او آن را پديده‌شناسي استعلايي مي‌نامد… اين موضع مستلزمِ اتخاذ چشم‌اندازي بديع، و البته غيرطبيعي، به جهان است… هوسرل از ايده‌ي پديده‌شناسي تا زمان مرگش، از طريق نگارش «مقدمه‌ها»ي پرشمار بر پديده‌شناسي، مكرراً تلاش مي‌كرد تا انگيزه‌اي قانع‌كننده براي اتخاذ اين چشم‌انداز فراهم آورد. از اين حيث هوسرل‌پژوهان از «مسير‌ها»ي متنوعي سخن مي‌گويند كه هوسرل به‌سوي پديده‌شناسي نشان داده است. يكي از اين مسير‌ها «مسير دكارتي» نام دارد، و همين مسير است كه ايده‌ي پديده‌شناسي نشانش مي‌دهد… به‌زعم هوسرل، پديده‌شناسي استعلايي يگانه موضع فلسفي‌اي است كه مي‌تواند به‌كفايت يك خواسته‌ي معرفت‌شناختيِ بنيادين را پاسخ گويد: اين را كه شناخت حقيقي چگونه ممكن است. اين كتاب بخشي از مجموعه‌اي‌ با عنوان «متون محوري فلسفه» است كه بناست با توضيحاتي كوتاه و روشن، گرچه نه‌ ابتدايي، مهم‌ترين آثار تاريخ فلسفه را به خوانندگان معرفي و آن‌ها را براي مواجهه با خود اين متون آماده و ترغيب كند.