از وقتي شروع به نوشتن اين صفحات كرده‌ام به خود مي‌گويم بي ترديد راهي براي مبارزه با فراموشي وجود دارد. و آن اين است كه به مناطقي از پاريس برويد كه سي، چهل سال است به آن‌جا بازنگشته‌ايد و بعدازظهري را آن‌جا سپري كنيد مثل اينكه در حال ديدباني و مراقبت هستيد. شايد زنان و مرداني كه از خودتان مي‌پرسيد چه بلايي سرشان آمده است، گوشه كوچه‌اي، يا در گذر پاركي پديدار شوند. يا از يكي از ساختمان‌هاي مجاور خارج شوند. 20 سال پيش 1 روز زمستاني به دادگاه محلي منطقه 13 پاريس فراخوانده شده بودم. حدود ساعت 11 از دادگاه بيرون آمدم، در پياده رو ميدان ايتاليا ايستاده بودم. از بهار سال 1964، دوره اي كه زياد در اين محل رفت و آمد مي‌كردم ديگر گذرم به اين ميدان نيافتاده بود. ناگهان متوجه شدم براي گرفتن تاكسي يا مترو و رفتن به خانه هيچ پولي در جيبم نيست. در كوچه پشت شهرداري، عابر بانكي پيدا كردم، ولي بعد از دادن رمز به جاي اسكناس فيشي بيرون آمد كه روي آن نوشته بود: «متاسفانه اعتبار لازم براي برداشت نداريد.»