داستان‌هاي اين مجلد از مجموعه داستان‌هاي جايزه ا. هنري به لحاظ قالب و محتوا ويژگي‌هاي متباين و اغلب متضادي از ادبيات داستاني امريكا را به نمايش مي‌گذارند. در مجموعه‌اي چنين ناهمگون، كه داستان‌هايش به منظور ارائه موضوعي از پيش تعيين‌شده يا پرده برداشتن از يك گرايش يا ارتقاي يك سبك گزينش نشده‌اند، بيراه نيست اگر بگوييم هر داستان خودش خود را تعريف مي‌كند. در داستان جويس كارول اوتس با عنوان «چرا نمي‌آيي با من زندگي كني؟! وقتش است» راوي با يادآوري خاطرات نوجواني‌اش مي‌نويسد: «... بعضي وقت‌ها راديوي كنار تختم را روشن مي‌كردم و صدايش را كم مي‌كردم و به شبكه‌هاي پيتزبورگ و تورنتو و كليولند گوش مي‌كردم. يك شبكه مهجور در كليولند بود كه موسيقي وسترن پخش مي‌كرد...