شعرهاي او اگرچه همه در يك ويژگي (روايت) مشترك‌اند اما اين روايت‌هاي اغلب داستاني در گستره وسيعي از سبك‌ها، مكتب‌ها و با ترفندهاي شگفت‌انگيز، جاي مي‌گيرند. تخيل شاعرانه او دستاوردهاي سورئاليسم، رئاليسم جادويي، ادبيات فانتزي، رئاليسم جادويي، فضاهاي كافكايي، دادائيسم، گروتسك، داستان‌هاي پريان و... را به خوبي به كار مي‌گيرد. گاهي داستاني عاشقانه از نوع ادبيات فانتزي را با فضاسازي‌اي روياگونه، واقعيت‌هاي معمول زندگي و تجربه‌هايش را در روايتي مضطربانه و دلهره‌آور بيان مي‌كند و در شعري ديگر يك كافكايي تمام عيار جلوه مي‌كند. در يك كلام، او استاد مسلم روايت شاعرانه است. خواب مي‌ديدم كه دوباره يك اسب شدم. شادمان در دشت‌هاي نمناك مي‌دويم. و مي‌دانستم كه دوباره به يك اسب تبديل شده‌ام. و نمي‌خواستم از خواب بيدار شوم. ...