چهارم ژوئيه 1990 در جنوب فرانسهوقتي سوزان برايسون به پياده‌روي صبحگاهي مي‌رفت، مهاجمي از پشت به او حمله کرد، سخت کتکش زد، به او تجاوز کرد، خفه‌اش کرد و چون او را مرده پنداشت، همان‌جا رهايش کرد. سوزان زنده ماند، ولي جهانش نابود شد. تحصيلات و دانشش در فلسفه، پس از آن تهاجم، ديگر به کارش نيامد تا به جهانش معنايي ببخشد؛ باورهاي پايه‌اي او درباره‌ي ماهيت خود و جهان فروشکست. اين کتاب روايتي واقعي، زيبا و جسورانه از فرايند بهبود برايسون و پژوهش فلسفي او درباره‌ي تروماست؛ موضوعي ميان‌رشته‌اي درباره‌ي ماهيت هويت، خاطرات، جامعه، و تروما. برايسون شرح مي‌دهد که چگونه در پسا‌فاجعه‌ي خشونت ناشي از تعرض جنسي، هويتش نابود ‌شد و چگونه کوشيد تا آن را از نو بسازد. «واقعاً بايد کتاب برايسون را بخوانيد. در عصر خشونت‌هاي بي‌هدف، در زمانه‌ي #من_هم و ترديد‌هاي نظام‌مند در روايت‌‌هاي تجاوز، تحليل روشنگر برايسون از فرايند بازسازي زندگي پس از خشونت‌هاي فاجعه‌بار بيش از هر زمان ديگري به‌هنگام است. اين کتاب پرقدرت و پرارزش است.»