اين رساله (پروسلوگيون)، - اگر نه زيباترين - يکي از زيباترين اظهار نظرها است؛ با حال و هوايي درخور روح انساني، حال و هواي آگوستيني که همانا «ايمان درصدد فهم» است. ايمان در صدد فهم، ايمان مقرون به فهم نيز هست و اين ايمان معرفت جوست و در همان حالي که آن را شامل است، با ايماني تشويش ناپذير و مطلق به نامحدوديت قوايش خود را به رفيع‌ترين اسرار متافيزيک ديني در مي‌اندازد. هيچ چيز بازش نمي‌دارد، فروزان در فروغ الهي، در حقيقت و وجود خداوند، جان انساني - جان مومن - که تصوير و انگاره خداوندي است، خود را در خور احساس مي‌کند و فراخوانده شده به دريافت حقيقتي که او را حمايت مي‌کند، در بر مي‌گيرد و آبياري‌اش مي کند. حقيقتي که گرچه از آن به غايت دور شده باشد، از خودش بدو نزديک‌تر است.