«ويليام فاکنر» شامل سه بخش اصلي است: سال شمار زندگي و آثار فاکنر، ويليام فاکنر: توماس اينگ، فاکنر و رنسانس جنوب: اورسلا برام. ابتداي کتاب درباره فاکنر چنين آمده است: «فاکنر شگفت انگيز است، با بهره‌گيري از پهنه بيکران اسطوره و کتاب مقدس تبديل به استاد بي‌بديل نثر شد. او را در کنار جيمز جويس قرار داده‌اند، اما بسياري او را بالاتر مي‌دانند. در داستان‌هايش راوي صادق دشواري‌هاي آدم‌ها در کشاکش و درگيري با خود و روزگارشان بود. برخي او را داستان‌نويس مأيوس و آثارش را تلخ دانسته‌اند، اما او در خطابه‌اش هنگام دريافت نوبل ادبي، خط بطلاني بر اين نظريه کشيد و گفت: من باور دارم که انسان مشکلات را تحمل نمي‌کند، سرانجام پيروز مي‌شود. انسان جاودانه است، زيرا روح دارد، جاني دارد که مي‌تواند عشق بورزد، ببخشد و تحمل کند.» نوشته توماس اينگ درباره فاکنر نيز با قياس اين نويسنده با جويس آغاز مي‌شود. او معتقد است تاثير شمار اندکي از نويسندگان مدرن بر شکل و ماهيت ادبيات داستاني قرن بيستم عميق‌تر از فاکنر بوده است و آن نويسنده بي‌شک جيمز جويس است. اما معمولا فاکنر را در هنر داستان‌نويسي همتاي جويس مي‌دانند اما در نظر اينگ اين دو تنها تشابهات ظاهري دارند.