«وقت خوش» که نامش را از بيتي از سعدي گرفته است نمايشنامه‌اي‌ست درباره‌ي همين شاعر و زندگي او در زمانه‌اي پرهول‌وهراس، همچنان‌که اثري‌ست درباره‌ي عشق، شعر، سخن، تاريخ، و سرزمين. ساختمان نمايشنامه از شيوه‌هاي نمايشگري شرقي بهره جسته است. تعداد شخصيت‌هاي اين نمايشنامه زياد است و عملا مردمان شهر شيراز را در بر مي‌گيرد، امّا به‌دليل استفاده از شيوه‌هاي بازي‌سازي آييني مشرق‌زمين، امکان استفاده از بازيگراني در چند نقش در آن نهفته است و در نتيجه تعداد نهايي بازيگران زن و مرد در آن، بسته به هر اجرا، ممکن است تفاوت کند.