همين كه توانستم، آن واژه كه همواره در مورد او انديشيده‌ام به زبان آوردم: كه او واپسين انسان است. در حقيقت چيزي او را از ديگران متمايز نمي‌ساخت. بيشتر گوشه‌گير بود، وقتي حرف نمي‌زد كه البته از روي تكبر و يا فروتني هم نبود آن‌گاه در سكوت، هركسي افكاري را بايد به او نسبت مي‌داد كه او با ملايمت رد مي‌كرد.